Weert, hoog en droog gelegen op een eiland had geen stromend water. Dat moest van elders komen. Er kwam een kunstmatige aftakking van de Abeek. De plaatselijke heer Willem II van Horne en Altena sloot (in beeld jaartal 1296) hiervoor een waterovereenkomst met zijn neef Gosen van Borne, heer van Bocholt. En zo voorzag de Weerterbeek, ook Bocholterbeek genoemd, de grachten rond de stad Weert en rond het kasteel De Aldenborgh van water.
De Weerterbeek werd een levensader voor de Weertenaren. Stromend water was nodig voor het maken van bier, om het land te bewateren, om indringers buiten de deur te houden en branden te blussen. De beek was ook van belang voor de lakenindustrie. Er was veel water nodig voor het reinigen, vollen en kleuren van de stoffen.
De hoeveelheid water uit de Weerterbeek werd bepaald ‘als doer eyn biecaer loupen kan’.
Een biekaer is een bijenkorf en daarmee werd de hoeveelheid water dus nauwkeurig bepaald. De toevoer werd geregeld door een sluis en in 1481 werd het quotum verdrievoudigd.
Weert was niet de enige belanghebbende van het stromend beekwater. De Weerterbeek werd bron van langlopende conflicten tussen Bocholtenaren en de Weertenaren. Dan ging het over opstoppingen door vervuiling of het stiekem aftappen van het beekwater.
Pas na het graven van de Zuid-Willemsvaart in de jaren 20 van de 19e eeuw bereikte voldoende stromend water de stad. De tijd van bloei brak aan waarin Weert zich ontwikkelde tot industriestad.
Download de app
LET OP: De locatie ligt tegenover huisnummer 146. Naast het fietspad in het bosperceel richting Natuur- en MilieuCentrum
TIP: Deze locatie is onderdeel van de Archeologische belevingsroute Weert.